Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Andrzeja Boboli w Sopocie

Budowla kościoła składa się z dwóch odrębnych części: starszej, sięgającej końca XIX wieku oraz nowszej, wybudowanej pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku. Starsza część to niewielka kaplica wzniesiona z cegły w stylu neogotyckim, która powstała w latach 1869–1870. Jej budowa była możliwa dzięki nieodpłatnej pracy lokalnych Kaszubów. Kaplica została poświęcona 14 sierpnia 1870 roku i otrzymała wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Przed II wojną światową pełniła rolę miejsca kultu polskich i niemieckich katolików, nazywając ją kaplicą polską.

W 1902 roku, po ukończeniu budowy pierwszego kościoła parafialnego w Sopocie pod wezwaniem Gwiazdy Morza, który zlokalizowany jest przy ulicy Kościuszki, kaplica zaczęła być odwiedzana głównie przez Kaszubów oraz polskich turystów latem. Wnętrze kaplicy zdobią dwie niezwykłe drewniane rzeźby: pierwsza przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego z końca XV wieku, natomiast druga to wizerunek Matki Boskiej z początku XVI wieku.

W dniu 12 sierpnia 1976 roku, Urząd Wojewódzki w Gdańsku wpisał kościół pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli do rejestru zabytków, nadając mu numer 733. Nowsza część kościoła, której pomysłodawcą był ówczesny rektor ks. Tadeusz Cabała, została zbudowana w latach 1985-1988 zgodnie z projektem Adama Haupta. Nowsza budowla charakteryzuje się powierzchnią użytkową wynoszącą 330 m² i obejmuje plebanię oraz dom parafialny. Dodatkowo, od 1 października 1985 roku, przy budowie kościoła pracowało 285 filipińczyków, co przyczyniło się do powstania tej niezwykłej świątyni.