Leszek Andrzej Biernacki, urodzony 5 marca 1959 roku w malowniczym Sopocie, jest wybitnym polskim dziennikarzem oraz fotografem. Jego osiągnięcia nie ograniczają się jedynie do sztuki dziennikarskiej, gdyż Biernacki był także aktywnym uczestnikiem opozycji demokratycznej w czasach PRL.
Jego wkład w rozwój mediów oraz działalność na rzecz demokratycznych przemian w Polsce są niezwykle istotne w kontekście historii kraju.
Życiorys
Leszek Biernacki to postać, której życiorys jest nieodłącznie związany z ważnymi przemianami w polskiej historii. W 1979 roku uzyskał dyplom w dziedzinie fotografii artystycznej, kończąc Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. Następnie, w 1987 roku, ukończył filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim.
W istotnych momentach XX wieku, w sierpniu 1980 roku, brał aktywny udział w strajku odbywającym się w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Jego zaangażowanie zaowocowało stworzeniem fotograficznej dokumentacji tego wydarzenia, która miała istotne znaczenie dla historii ruchu „Solidarność”. W obrębie MKZ „Solidarność” współpracował jako członek działu informacji, a także pełnił rolę w prezydium Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Uniwersytecie Gdańskim.
Po wprowadzeniu stanu wojennego, Leszek organizował strajk NZS na macierzystej uczelni oraz brał udział w nielegalnej działalności NZS w Trójmieście, współpracując z innymi strukturami „Solidarności”, które zostały zdelegalizowane przez władze komunistyczne. Praca w podziemiu była dla niego istotnym aspektem działalności dziennikarskiej; był redaktorem „Serwisu Informacyjnego SKS NZS Trójmiasto” oraz współorganizował strajk na Uniwersytecie Gdańskim w październiku 1982 roku.
Wraz z innymi studentami zaangażował się w walkę o prawa protestujących, a w 1985 roku stawał w obronie rektora Karola Taylora, przeciwko jego dymisji. Po 1987 roku Biernacki współredagował drugoobiegową publikację „Impuls” i uczestniczył w wielu strajkach, dokumentując je fotograficznie. Jego zdjęcia publikowane były w różnych podziemnych wydaniach.
W okresie transformacji ustrojowej objął stanowisko zastępcy redaktora naczelnego „Przeglądu Oświatowego”, a jego dziennikarska kariera nabrała tempa. Krótkotrwale współpracował z „Gazetą Gdańską”, po czym zajął się dziennikarstwem w „Gazecie Wyborczej”, gdzie do 1992 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego regionalnego dodatku „Gazeta Morska”. W latach 1993–1997 kierował również sekcją informacji regionalnej w „Solidarności”, a od 1994 redagował miesięcznik „Magazyn Solidarność”.
W swojej karierze był także sekretarzem redakcji kwartalnika „Pieniądze i Więź” oraz redaktorem naczelnym czasopisma „Airport Review”. Jako autor zasłynął książkami takimi jak Kronika Solidarności. 20 lat dzień za dniem… (Pracownia Impuls, Sopot 2000) oraz Gdy wieje wiatr historii… Studenci z robotnikami, Gdańsk 1976–1980 (IPN, Warszawa 2014).
W 2012 roku za swoją działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce odebrał zaszczytną nagrodę – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, co jest wyrazem uznania za wybitne osiągnięcia zarówno w pracy zawodowej, jak i społecznej.
Przypisy
- a b c Biernacki Leszek. gedanopedia.pl. [dostęp 12.02.2023 r.]
- Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17.08.2012 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 985).
- a b c d Leszek Biernacki. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 15.08.2015 r.]
Oceń: Leszek Biernacki (dziennikarz)