Grzegorz Napierała

---

Życiorys

Grzegorz Napierała przyszedł na świat w Sopocie jako jedyne potomstwo Haliny z domu Szuba i Mariana Napierały. Jego materiałowa linia rodzinna miała ciekawe korzenie – dziadek ze strony matki, Antoni, był właścicielem składu mebli, natomiast babcia ze strony ojca prowadziła cegielnię.

Matka Grzegorza, Halina, urodziła się w 1921 roku i pochodziła z Swarzędza. Była z zawodu modystką, a swoje umiejętności praktykowała w Pniewach, gdzie w sklepie z kapeluszami tworzyła własnoręcznie różnorodne nakrycia głowy. Odeszła z tego świata w 1980 roku i znalazła miejsce spoczynku na sopockim cmentarzu.

Jego ojciec, Marian, przyszedł na świat w 1919 roku w Pniewach, gdzie również prowadził swoje życie. Jako handlowiec pracował w sklepie kolonialnym Juliusa Meinla, austriackiego kupca. Zmarł w 1983 roku, również pochowany w Sopocie.

Początki rodziny Napierała związane były z Pniewami, gdzie rodzice artysty się poznali. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkali razem w Sopocie w poniemieckiej kamienicy przy ul. Bohaterów Monte Cassino 35, na pierwszym piętrze.

Grzegorz uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 7 w Sopocie, gdzie jego wyniki były raczej przeciętne, a jego wychowawczynią była Wiesława Obryk. Niestety, w wieku siedmiu lat jego rodzice postanowili się rozwieść, co dla młodego Napierały było z pewnością trudnym przeżyciem. Mieszkał z matką przy ul. Bohaterów Monte Cassino, podczas gdy jego ojciec związał się z inną kobietą i również prowadził życie w Sopocie, przy Al. Niepodległości.

W okresie młodzieńczym Grzegorz pasjonował się tenisem ziemnym i grał w Sopockim Klubie Tenisowym, osiągając sukcesy, w tym dotarcie do ćwierćfinału Mistrzostw Polski Juniorów. Poza tym, przed osiągnięciem pełnoletniości, interesował się także pirotechniką.

Ukończył Technikum Przemysłu Spożywczego i Chemicznego w Gdańsku, otrzymując świadectwo maturalne z przeciętnymi wynikami. Następnie podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Gdańsku na Wydziale Malarstwa i Grafiki, gdzie w 1982 roku uzyskał dyplom w pracowni prof. Kazimierza Śramkiewicza. Po zakończeniu edukacji przez rok pracował jako pracownik techniczny na tej samej uczelni, otrzymując stypendium Ministra Kultury i Sztuki.

W okresie studiów, będąc na II roku, ożenił się z malarką Idą Łotocką. Para doczekała się córki Juli, która przyszła na świat tuż po tragicznej śmierci matki Haliny. Niestety, rozwód miał miejsce w piątym roku studiów.

Na końcu lat osiemdziesiątych Grzegorz osiedlił się w Kartuzach, gdzie pełnił funkcję kierownika Klubu „Energetyka” przy zakładzie „Energa”. Jego działalność zawierała organizowanie wystaw malarskich przez krótki czas. Pracował także w Muzeum Kaszubskim w Kartuzach, gdzie pełnił rolę starszego asystenta muzealnego, oprowadzając wycieczki. W latach 1998−2000 nauczał plastyki w Szkole Podstawowej nr 2, a od tego czasu przeszedł na rentę.

Bardzo emocjonalnym momentem w jego życiu był ślub z Władysławą z domu Miotke, primo voto Olszewską, do którego doszło w 2016 roku. Warto wspomnieć, że jego wujkiem był Włodzimierz Łajming, znany artysta-malarz i emerytowany profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, mąż siostry matki Napierały.

W ciągu swojego życia Grzegorz miał zaszczyt zaprzyjaźnić się z Stanisławem Zielińskim, poetą i animatorem kultury, niestety zmarłym w Kartuzach w 2013 roku.

Twórczość

Twórczość Grzegorza Napierały jest doceniana zarówno przez kolekcjonerów, jak i instytucje kultury. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych, a także w zasobach m.in. Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Biblioteki Narodowej w Warszawie, Muzeum Narodowym w Gdańsku oraz Muzeum Kaszubskiego im. F. Tredera w Kartuzach. Łącznie artysta stworzył około 150 dzieł.

W latach 80. Napierała uczestniczył w plenerach malarskich, które odbywały się w takich miejscach jak Jastrzębia Góra, Białowieża oraz Olsztynek, gdzie brał udział w plenerze „Grunwald”. Uczestniczył także w wystawach krajowych i zagranicznych, gdzie prezentował swoje prace, w tym m.in. w Finlandii i RFN.

W 1983 roku dwie jego kompozycje znalazły się na wystawie zorganizowanej dla uczczenia 700-lecia Sopotu. To wydarzenie miało miejsce w Galerii Sztuki Biura Wystaw Artystycznych (BWA) w Sopocie i zrealizowane zostało przy współpracy z Muzeum Narodowym w Gdańsku oraz Wydziałem Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego w Sopocie. W wyniku tej wystawy powstał album pt. „Malarze i rzeźbiarze sopoccy 1945-1983”, w którym znalazły się reprodukcje jego dzieł, takich jak „Sztandar Pułki I” – dzieło, które niestety zostało skradzione i jest obecnie nadal poszukiwane, oraz „Pejzaż ze wstęgą I”.

W latach 90. organizowane były trzy wernisaże twórczości Napierały w Czytelni kartuskiej Biblioteki. W 2013 roku artysta zaprezentował również rysunki tuszem mieszkańcom Kartuz.

W 2016 roku Grzegorz Napierała został uhonorowany statuetką 5-lecia Klubu Literatury i Sztuki im. Grażyny Pytki w Kartuzach. Z kolei w 2017 roku odbyła się wystawa jego prac z przeszłości w ramach pierwszej odsłony I Kartuskiego Pleneru Artystycznego, gdzie współpracował z rzeźbiarzem Zenonem Sapałą. W tym samym roku artysta otrzymał Stypendium Kulturalne Gminy Kartuzy, które miało na celu wsparcie go w tworzeniu obrazu przedstawiającego kartuską Kolegiatę.

Nie można zapomnieć, że Napierała od wielu lat jest również autorem afiszy promujących wystawy, które odbywają się w Galerii Refektarz w Kartuzach. Jego działalność wspiera Piotr Smoliński, wielki admirator jego twórczości i prowadzący Klub Literatury i Sztuki im. Grażyny Pytki w kartuskiej bibliotece, od 2011 roku.

Obrazy Napierały charakteryzują się zarówno abstrakcyjnymi, jak i półabstrakcyjnymi przedstawieniami martwej natury oraz ludzkich twarzy. Artysta z pasją tworzył również półabstrakcyjne pejzaże, preferując badanie figur geometrycznych. Jego najczęściej stosowanym medium malarskim było olej na płótnie, a niektóre z jego prac osiągały znaczne rozmiary, przyciągając uwagę swą charakterystyczną nutą nostalgi i smutku.

Obecnie Grzegorz Napierała maluje rzadziej i w większej mierze zrezygnował z tworzenia dużych dzieł, koncentrując się na mniejszych formach.

---

Oceń: Grzegorz Napierała

---